اعتماد به فناوری بیومتریک، از داده هایتان محافظت کنید - وبلاگ آوای چکاوک

به گزارش وبلاگ آوای چکاوک، دنیای تکنولوژی مدتی است استفاده از داده های بیومتریک ما (سیستم های تشخیص هویت) را شروع نموده است. در این گزارش به چرایی استفاده از این داده ها می پردازیم.

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری وبلاگ آوای چکاوک، هیچ کس انکار نمی نماید که برای محافظت از داده های آنلاین ما باید چاره ای اندیشیده گردد. از ماه ژانویه تا مارس سال 2019، بیش از 1.9 میلیارد داده مورد افشاء و هک نهاده شد که دراین بین مشاغل مختلف، مؤسسات آموزشی و پزشکی قربانی کلاه برداران بودند.

علاوه بر اطلاعات پزشکی حساس، اطلاعات سرقت شده شامل اسامی، گذرواژه ها، آدرس ها و شماره کارت های اعتباری نیز می شد. بنابراین کلاه بردارانی اطلاعات زیادی در اختیار داشتند تا از حساب شما سوءاستفاده نمایند.

سه سال پیش تخمین زده می شد که از هر 15 نفر یک نفر قربانی سرقت هویت گردد. البته انتظار می رود این مقدار افزایش یابد.

برای محدود کردن رشد کلاه برداری آنلاین چه کاری می توان انجام داد؟ بعضی از شرکت ها، مؤسسات و آژانس ها برای شناسایی افراد به هویت بیومتریک روی آورده اند. در طی چند سال گذشته، شرکت ها در کوشش اند تا فناوری پشتیبان هویت بیومتریک را بهبود بخشند. ما اکنون در نقطه ای هستیم که باید به چنین احراز هویتی اعتماد گردد.

درادامه ابتدا در خصوص انواع احراز هویت بیومتریک بحث خواهیم کرد. سپس به چرایی اطمینان به این نوع امنیت حتی باوجود حساس بودن اطلاعات می پردازیم. و در آخر شرح می دهیم که چگونه شرکتها به سمت احراز هویت بیومتریک روی آورده اند تا به کاربران آنلاین اجازه دهند حساب های خود را باز نمایند.

نمونه هایی از تشخیص هویت بیومتریک

تشخیص هویت بیومتریک می تواند طیف کاملی از فناوری ها را شامل گردد. می تواند از اسکنر عنبیه یا اثرانگشت باشد که چندین دهه در فیلم های جیمز باند دیده ایم.

همچنین می تواند نرم افزار تشخیص صدا و تشخیص چهره شبیه به آنچه در آیفون ها استفاده می گردد، باشد. البته با پیشرفت فناوری، چنین اشکال تشخیص هویت پیچیده تر می گردد.

آیا می توانیم به شناسایی بیومتریک اعتماد کنیم؟

اگر هوادار فیلم های علمی تخیلی هستید، ممکن است در خصوص شناسایی بیومتریک نگران باشید. چراکه ممکن است شما به چیزهایی که در این فیلم ها مشاهده نموده اید فکر کنید، جایی که دولت کنترل همه جنبه های زندگی را در دست دارد و به آن ها اعتماد نمی گردد. شاید تا حدودی به دلیل همین آثار، کاربران هنوز هم با اعتماد کردن به این نوع فناوری دست وپنجه نرم می نمایند.

واقعیت این است که ما نمی توانیم به تشخیص هویت بیومتریک اعتماد نکنیم. زیرا با پیشرفت فناوری، تعیین می گردد که بیومتریک نسبت به سیستم قدیمی ورود به سیستم و کلمه عبور ایمن تر است.

اگرچه می گوییم تشخیص هویت بیومتریک جایگزین ایمن تری است، اما باید جانب احتیاط را رعایت کرد. شرکت ها باید بتوانند نحوه ذخیره این داده ها را به اشتراک بگذارند. آن ها همچنین باید دلیل استفاده از این داده ها را به مردم بگویند تا افراد بتوانند تصمیمات آگاهانه ای بگیرند. هر زمان که فناوری جدیدی شروع گردد این فرایند آموزشی لازم است.

به عنوان مثال، بعضی از نرم افزارهای اسکن اثرانگشت ممکن است تمام داده های نقاط اثرانگشت را ذخیره ننمایند. این بدان معنی است که حتی اگر آن اثرانگشت به نوعی نقض یا هک گردد، مجرمان قادر به کپی کردن اثر برای سوءاستفاده از آن نیستند.

در مواقع دیگر، اطلاعات بیومتریک فقط در دستگاه مالک ذخیره می گردد. برای مثال اسکن اثرانگشت در تلفن های هوشمند و یا تشخیص چهره در آیفون فقط برای این است که بتوانید قفل تلفن خود و برنامه های آن را باز کنید. این اسکن ها توسط سازندگان تلفن همراه ذخیره نمی شوند.

پس باید یاد بگیریم که به داده های بیومتریک اعتماد کنیم. ورود به سیستم و گذرواژه های سنتی تا به امروز مؤثر واقع نشده اند و قابل هک شدن هستند. آن ها گاهی به دلیل خطای کاربران، توسط کلاه برداران کشف می شوند، حتی بعضی اوقات کاربران حرفه ای نیز ممکن است قربانی نقض و افشای اطلاعات شوند.

چگونه شرکت ها به کاربران اجازه می دهند با استفاده از داده های بیومتریک، حساب های آنلاین خود را باز نمایند؟

ما هرگز نمی دانیم که چه زمانی همه شرکت ها در سراسر جهان شیوه انجام کارشان را تغییر خواهد داد، وی آن ها برای خدمت به مشتریان خود باید بیش از گذشته، حضور آنلاین ایمن داشته باشند. اما چگونه می توانند قول دهند از داده های کاربران خود مراقبت نمایند؟ آن هم درحالی که بسیاری از افراد درگذشته قربانی هک و افشای اطلاعات شده اند.

یکی از راه هایی که شرکت ها می توانند به مشتریان خود بهتر خدمت نمایند، استفاده از داده های بیومتریک است تا اطمینان حاصل نمایند که مشتری آن ها کیست.

برای افتتاح یک حساب، کاربر باید اسکن باکیفیتی از کارت ملی خود را ارسال کند. این عکس با یک پایگاه داده از هزاران شناسه مقایسه می گردد تا ببیند که آیا اخطاری در صحت آن اعلام می گردد یا خیر.

در مرحله بعد، مشتری باید از خودش سلفی بگیرد و آن را به شرکت ارسال کند. در اینجا برای اطمینان از اینکه سلفی از یک شخص زنده است و نه عکس یک شخص، فناوری به میدان می آید. نرم افزار تشخیص چهره، صورت فرد را اسکن می نماید تا مطمئن گردد مطابق تصویرِ کارت ملی است.

بعدازاینکه شرکت از احراز هویت کاربر اطمینان پیدا کرد، می تواند با هرگونه پیشینه و آنالیز های اعتباری که برای صنعت خود لازم می داند، ادامه دهد. این شرکت پیروز می گردد زیرا مشتری جدیدی پیدا نموده است. مشتری نیز پیروز می گردد زیرا می داند با شرکتی همکاری می نماید که امنیت آنلاین برای آن ارزش دارد.

تشخیص هویت بیومتریک کاربردهای مختلفی دارد و در مواردی همچون ورودی و خروجی فرودگاه ها، سیستم حضوروغیاب شرکت ها، مجریان قانون، ورود به سیستم توسط کاربران، عملیات بانکی و غیره استفاده می گردد. مانند هر فناوری دیگر، فناوری بیومتریک نیز در حال تحول است. سیاست ها نوشته شده و بازنویسی می شوند تا با گذشت زمان تغییر نمایند. این یک فعالیت در حال پیشرفت تلقی می گردد و روزبه روز استفاده از این فناوری گسترش میابد.

4112/